Klucze do tego filmu są dwa:
1. Fabuła to nawiązania do filmu noir
2. Warstwa wizualna natomiast - malarstwo Edwarda Hoppera.

W obu tych aspektach widoczna jest fascynacja reżysera Ameryką lat 40-tych i 50-tych, stąd też w scenografii i rekwizytach pojawia się sporo przedmiotów z tych dekad (łącznie z samochodami).
Motyw samotnego, zmęczonego życiem mężczyzny "po przejściach" i dwóch równie samotnych kobiet, z których jedna jest "tą złą" a druga "tą dobrą", również. Oczywiście losy głównego bohatera kończą się klęską.

Szczególnie jednak spodobały mi się ujęcia, kompozycja obrazu! Ten film jest po prostu jednym, wielkim hołdem dla Malarstwa Edwarda Hoppera!
Długie ujęcia zamyślonych, samotnych ludzi, siedzących w barach, restauracjach, wnętrzach biurowych. Wyraźne kolory, ostre kontury, wydobywane punktowym światłem. Modernistyczne, surowe wnętrza. To wszystko znajdziecie na obrazach Hoppera. Kaurismaki je tylko (albo - AŻ) ożywił. Ożywił po mistrzowsku!
Wystarczy wpisać w googlach "Edward Hopper" i poddać się przedziwnej magii jego widzenia świata.
Wspaniały film.