Przede wszystkim jest to film o tym, że wystarczy, że jedna osoba się odważy i przełamie panujący marazm, by wszystko diametralnie się zmieniło, co widać w jednej z ostatnich scen, gdy bohater, już odzyskawszy swoją tożsamość (choć nie pamięć) spotyka tych samych bandytów, którzy go pobili. Podnosi z ziemi sztachetę, jest gotowy do walki. Oni wyciągają nóż. Po chwili za jego plecami zbiera się cała armia bojowo nastawionych biedaków. Ta scena jest najbardziej jednoznacznym, choć nie jedynym, przykładem tego, o czym mówię.
Poza tym to gorzka refleksja o jednym ze skutków ubocznych rozwoju państwa i cywilizacji. Człowiek bez nazwiska, bez przeszłości, w żaden sposób nie zaszufladkowany, nie jest w stanie normalnie żyć we współczesnym świecie. Będzie się przed nim piętrzyło tysiąc biurokratycznych przeszkód.
Wreszcie, wątek miłosny, to właściwie dokładne przeciwieństwo miłości w stylu hollywoodzkim. Tutaj kocha się dwójka nieco podstarzałych już ludzi, dla których jest to w dodatku pierwsza miłość (dla niej naprawdę, on nie pamięta, że miał kiedyś żonę), mówią mało, a na dodatek on jest bezdomnym, a ona też niezamożną pracowniczką socjalną.
No i jeszcze język filmowy. Podobno Finowie są z natury wyjątkowo małomówni. Tutaj też historia opowiadana jest maksymalnie rzeczowo. Tylko te sceny, które są niezbędne dla zrozumienia historii. Wszystko, czego można się domyślać, jest nieopowiedziane.